Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Duo Reges: constructio interrete. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut.
Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum.
Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Erit enim mecum, si tecum erit. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur.
Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei.
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Efficiens dici potest. Dici enim nihil potest verius. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.
Quis hoc dicit? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Ergo, inquit, tibi Q. Cur post Tarentum ad Archytam? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Quod quidem pluris est haud paulo magisque ipsum propter se expetendum quam aut sensus aut corporis ea, quae diximus, quibus tantum praestat mentis excellens perfectio, ut vix cogitari possit quid intersit.
Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Maximus dolor, inquit, brevis est. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari, quia voluptatem. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Non elogia monimentorum id significant, velut hoc ad portam: Hunc unum plurimae consentiunt gentes populi primarium fuisse virum.
Quos ille, di inmortales, cum omnes artus ardere viderentur, cruciatus perferebat! nec tamen miser esse, quia summum id malum non erat, tantum modo laboriosus videbatur;
Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Primum divisit ineleganter; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Deprehensus omnem poenam contemnet. Res enim concurrent contrariae. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Cum autem paulum firmitatis accessit, et animo utuntur et sensibus conitunturque, ut sese erigant, et manibus utuntur et eos agnoscunt, a quibus educantur.
Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Quid de Pythagora? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Erillus autem ad scientiam omnia revocans unum quoddam bonum vidit, sed nec optimum nec quo vita gubernari possit. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Ubi ut eam caperet aut quando? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Sedulo, inquam, faciam. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Contineo me ab exemplis.
Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Tubulo putas dicere? Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Age, inquies, ista parva sunt. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
